W chwili narodzin wychodzisz z domu Matki i rozpoczynasz swoją własną drogę, która tak naprawdę nie wiadomo jak sie zakończy. Stawiasz pierwszy krok i dalej już jakoś leci, bez namysłu, bez głębszego zastanowienia po prostu idziesz aby dojść do końca. Po drodze mijasz kolejne stacje swojego życia, patrząc z niedowierzaniem na to co wokół Ciebie. Czasami westchniesz i zapłaczesz nad losem połamanego drzewa. Czasami łza radości kapnie na wyschniętą do cna ziemię. Czasami, a może nawet częściej niż by się chciało ktoś wbije kolec róży w serce, że trudno oddychać. Od czasu do czasu, a może za rzadko bliskość i dobre słowo kochanej osoby pomoże otrząsnąć się z bólu. I tak, pomimo zawieruch życiowych i na przekór niesprzyjającym wiatrom idziesz dalej, aby doznać ciepła kojących promieni tryskającego radością słońca. Zatrzymujesz się i wydaje Ci się, że to już to miejsce i ten czas, ale nic bardziej błędnego. Po jakimś czasie słyszysz głos i zachętę do dalszej drogi, do ponownego poszukiwania. Stawiasz kolejny krok, bardziej przemyślany, zaplanowany, bardziej świadomy, bo postawiony pod wpływem bogatszych doświadczeń, które niesiesz ze sobą. Kroczysz dalszą drogą w poszukiwaniu niepoznanego lądu, którym się sam stałeś w momencie narodzin. Znów mijasz kolejne stacje swojego życia, aż w końcu dochodzisz do bram ojca, a słysząc słowa: "Bóg Cię kocha"!!!!! doznajesz olśnienia, bo w jednej chwili odnajdujesz swój skarb.

Kasia